رابرت ونتوری از اولین معمارانی بود که الگوهای تزئینی و ترکیب نمادهای تاریخی را به طرز شجاعانه ایی در طرح هایش به کار برد. بیشترین تلاش او بر تاکید و تمرکز بر دو حوزه "سلیقه" و"نمادگرایی" در معماری بود. او در کتاب خود تلاش داشت اصول اخلاقی کارکردگرایانه ایی را که برای زمان طولانی بر اندیشه معماری سایه افکنده بود تعدیل کند و در نمونه های زیادی از بیان و آثار خود اشاره می کند که طراحی معماری با معنای تعمدی به کارکردگرایی صِرف غالب خواهد شد و از این طریق با تلاشی آگاهانه حضور دیگر ارزش ها را یادآور می شود.
ونتوری با تاکید بر آینده بناهایی که با موضوعی صِرفاً کارکردی در دهه 20 و 30 قرن بیستم شکل گرفتند، به این نکته اشاره می کند که هر فرم معناداری از کارکرد در نهایت و در گذر زمان به نمادها و نشانه هایی دربرگیرندهی پیام های زمانه خود بدل می شوند
رابرت ونتوری با این خوانش در حال ورود به حوزه جدیدی بود که بنا را به مثابه نشانه ایی حامل پیام های تاریخی، فرهنگی به مخاطب معرفی می کنند. همانطور که در عصر حاضر اصیل ترین نمونه های کارکردگرای دهه 20 و 30 قرن بیستم به نمادهای بعضا باشکوهی از زمانه خود تبدیل شده اند. شاید بتوان گفت اندیشه ونتوری نقطه آغاز ورود رویکرد نشانه شناسی به ادبیات معماری معاصر به شکل عملی خود بوده است.
ونتوری از طریق آرایش عناصر تاریخی و انطباق معناهای بصری و کارکردی آنها، اینبار این عناصر را بگونه ایی دیگر و در جهتی نمادین بکار می گیرد. برای او قوس به عنوان نشانه سردر ورودی، عمدتاً برای مشخص کردن ورودی، با کارکردی تحریف شده و گویی در جهت یادآوری معنایی بواسطه ارجاعات بصری بکار می رود. مفهوم نشانه شناسانه اینگونه بکارگیری فرم ها و عناصر در آثار او گاهی در امتزاجی ناشیانه و گاه نه چندان دلپذیر و مطبوع در نمای ساختمانها و یا در ترکیب بنا با همجواری هایش بروز مییابد.
از این رو، ترکیب ها و جزییات، گویی با تنوعی که حاصل تصمیمات تدریجی بوده اند و به مرور زمان اضافه شده اند، هویتی چندگانه و پیچیده و نه چندان یکنواخت و اصیل را ارائه می دهند. این ترکیب چندگانه و کلاژگونه ی ونتوری در واکنش به جبرگرایی فرم و عملکرد دوران مدرنیسم بود که بطور مشخصی در قالب قواعد کلی و فرمول بندی شده به گرایش های بنیادی و نوگرای پیشگامان مدرن مهر تایید می زند.
رابرت ونتوری از طریق پیچیدگی های حاصل از همنشینی نشانه های متعدد، در صدد اجرای دیدگاه زیباشناسی و تعددگرایی هم اندیشان خود در مقابل وحدت گرایی نافذ مدرنیسم بود، غافل از اینکه کولاژ عناصر و معناهای تاریخی در کنار یکدیگر بعنوان جزء، الزاماً اشاره ایی به معنای کل ندارد و تنها در حد نشانه هایی با معناهای انگیخته، با ارزش های مقطعی و تصادفی باقی خواهند ماند.
زبان نمادین رابرت ونتوری بازتاب تلاشی است برای نمایش دوباره کیفیت نمادین عناصر معماری که هرچند درونمایه عامیانه تاریخی را در خود دارند، اما به عنوان حقیقتی غیر قابل انکار همچنان با ادبیات معماری عصر حاضر نیز عجین اند.
